Akupunktura

Należąca do medycyny alternatywnej akupunktura jest wykorzystywana w leczeniu wielu schorzeń i często stanowi uzupełnienie standardowych terapii. Istnieje sporo wskazań do przeprowadzenia zabiegu, dlatego mogą z niego skorzystać pacjenci zmagający się z rozmaitymi problemami. Na czym polega akupunktura i jakie dolegliwości można leczyć tą metodą?

Akupunktura wywodzi się z tradycyjnej medycyny chińskiej i opiera się na teorii meridianów, czyli kanałów energetycznych mających przebiegać w organizmie i przenosić energię życiową Qi. Jest to hipotetyczna energia znana z filozofii chińskiej, silnie związana z siłami życiowymi człowieka oraz natury. Przepływ energii Qi kontroluje się poprzez umieszczanie bardzo cienkich igieł w konkretnych miejscach na skórze, a do przeprowadzenia zabiegu trzeba mieć odpowiednie kwalifikacje.

Nazwa tej techniki pochodzi od dwóch łacińskich słów: acus – igła i punctura – (u)kłucie. Wzmianka o akupunkturze pojawia się już w najstarszym chińskim traktacie medycznym Huangdi neijing, który zawiera teksty pochodzące z IV–I w. p.n.e. Ciekawostką jest, że według zespołu badaczy nadzorowanego przez L. Dorfera, system medyczny zbliżony do akupunktury mógł być praktykowany już 5200 lat temu w Europie Środkowej.

Współcześnie akupunktura stanowi wsparcie dla medycyny zachodniej i jest stosowana na całym świecie. Ośrodki specjalizujące się w leczeniu tą metodą znajdują się w wielu krajach leżących poza kontynentem azjatyckim. Jednym z pierwszych było amerykańskie Krajowe Stowarzyszenie Akupunktury (The National Acupuncture Association), które przyczyniło się do rozpowszechniania tej metody na Zachodzie.

Akupunktura to metoda leczenia polegająca na oddziaływaniu na organizm poprzez wkłuwanie igieł w tzw. punkty akupunkturowe (akupunkty). Terapia ta jest stosowana na całym świecie zarówno jako główna, jak i wspomagająca metoda leczenia wielu schorzeń. Akupunkty znajdują się na przebiegu głównych kanałów energetycznych (meridianów) i ich odgałęzień, będących drogami, w których krąży energia Qi. Kanały te łączą poszczególne narządy i są związane z powierzchnią ciała poprzez punkty biologicznie aktywne.

Działanie lecznicze polega na wywoływaniu impulsów, czyli reakcji fizykochemicznych przenoszonych drogami autonomicznego układu nerwowego i wzdłuż włókien tkanki łącznej. Podczas zabiegu używa się do 20 cienkich igieł jednorazowych, najczęściej o grubości 0,25 mm i długości 4–10 cm. Specjalista wbija igły na głębokość do kilku centymetrów – zależy to między innymi od grubości tkanki tłuszczowej lub mięśniowej. O liczbie igieł i zabiegów w jednej serii terapeutycznej decyduje m.in. stan pacjenta oraz stopień zaawansowania schorzenia. Zaleca się przeprowadzanie ok. 10–12 zabiegów z odpowiednimi przerwami na regenerację organizmu.

Przed rozpoczęciem zabiegu akupunkturzysta przeprowadza szczegółowy wywiad i badanie fizykalne oraz zleca diagnostykę zgodną z zasadami medycyny zachodniej. W następnej kolejności specjalista dobiera punkty akupunkturowe, które będą poddawane stymulacji. Do obowiązków akupunkturzysty należy również uwzględnienie ewentualnych przeciwwskazań dyskwalifikujących udział pacjenta w zabiegu.

Średnica igły stosowanej do zabiegu wynosi zwykle 0,25 mm, czyli znacznie mniej niż średnica zwykłej igły iniekcyjnej. Zabieg nie powoduje bólu, choć może występować pewien dyskomfort – jest to kwestia indywidualna, dlatego każda osoba reaguje inaczej. Zdarza się, że na początku zabiegu pacjent odczuwa lekkie ukłucie, które może ewoluować w uczucie mrowienia, odrętwienia, rozpierania lub ciężkości.

Dzieje się tak, ponieważ punkty akupunkturowe wyróżniają się większą liczbą zakończeń nerwowych niż inne miejsca na skórze i mają mniejszą oporność elektryczną. Celem zabiegu jest przyniesienie ulgi pacjentowi, a jest to możliwe wyłącznie dzięki doborowi odpowiednich akupunktów – po dokładnej diagnostyce klinicznej.

NA JAKIE DOLEGLIWOŚCI POMAGA AKUPUNKTURA?

Najpopularniejsze wskazania do przeprowadzenia zabiegu to:

• choroby dróg oddechowych: zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli, astma oskrzelowa, nawracające infekcje,
• choroby oczu i uszu: zapalenie spojówek, jaskra, zaćma, niedosłuch, szumy uszne,
• choroby jamy ustnej: angina, zapalenie dziąseł, bóle zębów,
• choroby dermatologiczne: pokrzywka, AZS, łuszczyca, trądzik,
• alergie: skórne, oddechowe, pokarmowe,
• choroby układu krążenia: choroba wieńcowa, nadciśnienie, niedociśnienie, arytmia, żylaki,
• choroby układu pokarmowego: refluks, choroba Crohna, zespół jelita drażliwego, hemoroidy, biegunki, zaparcia,
• choroby neurologiczne: rehabilitacja po udarze, migrena, nerwobóle, niedowłady, neuropatie obwodowe,
• choroby kobiece: zaburzenia miesiączkowania, PMS, endometrioza, wymioty ciężarnych,
• choroby układu kostno-stawowego: zwyrodnienie stawów, rehabilitacja kręgosłupa, osteoporoza, łokieć tenisisty,
• choroby układu moczowo-płciowego: kamica nerkowa, nietrzymanie moczu, impotencja, przerost gruczołu krokowego, przewlekłe stany zapalne pęcherza,
• choroby psychosomatyczne: depresja, leczenie nerwicy, bezsenność, stany lękowe, przewlekłe zmęczenie.

Jak każda metoda lecznicza, również akupunktura wiąże się z pewnymi przeciwwskazaniami, które lekarz ma obowiązek uwzględnić na etapie wywiadu i diagnostyki. Chodzi przede wszystkim o hemofilię, choroby układu oddechowego i krążenia w okresie dekompensacji, zespół ostrego brzucha, znaczne wyniszczenie organizmu, gruźlicę czy sarkoidozę. Akupunktury nie wykonuje się również u dzieci w wieku niemowlęcym.

Prawidłowo wykonany zabieg jest w pełni bezpieczny dla pacjenta. Akupunktura w Szczecinie przeprowadzana jest przez doświadczonego i wykwalifikowanego specjalistę. W związku z tym, że pacjent otrzymuje własny komplet sterylnych igieł jednorazowych, nie ma możliwości zarażenia się wirusem HIV czy wirusem żółtaczki. Akupunktura jest naturalną metodą leczenia, dlatego nie powoduje skutków ubocznych i często pomaga w sytuacjach, gdy zawodzą terapie konwencjonalne. W większości przypadków ta metoda stosowana jest jako wsparcie leczenia i wprowadzana wyłącznie po przeprowadzeniu kompleksowej diagnostyki klinicznej. Może się zdarzyć, że po zabiegu wystąpi lekkie zasinienie lub krótkie krwawienie w miejscu nakłucia.

Jak wiele technik alternatywnych, akupunktura spotyka się ze sceptycznym podejściem niektórych badaczy – szczególnie tych, którzy w swojej praktyce stosują wyłącznie metody konwencjonalne. Badania potwierdzające skuteczność akupunktury wykazują, że technika ta stymuluje fizyczną odpowiedź w komórkach nerwowych, częściach mózgu i przysadce mózgowej, co może prowadzić do uwalniania substancji chemicznych odpowiedzialnych za kontrolę licznych funkcji organizmu. Skuteczność tej metody widoczna jest szczególnie w zakresie łagodzenia dolegliwości bólowych, za co odpowiada wzmożone wydzielanie endorfin i innych neuroprzekaźników, które pełnią w organizmie funkcję naturalnych środków uśmierzających ból.

Na przestrzeni lat rozmaitym badaniom poddawano punkty akupunkturowe, których istnienie zostało udowodnione jeszcze w XX wieku. Pierwsze badania prowadzone przez zachodnich badaczy miało miejsce we Francji, gdzie zajęto się analizą akupunktów pod względem anatomicznym. Francuscy naukowcy nie znaleźli wówczas dowodów na ich istnienie. Wszystko zaczęło się zmieniać wraz z pojawieniem się fotografii kirlianowskiej, która rejestruje wyładowania elektryczne obiektu przy wykorzystaniu materiału fotograficznego. Dzięki temu udało się po raz pierwszy zobrazować punkty akupunkturowe, będące skupiskami intensywnej aktywności elektrycznej.

W latach 60. XX wieku akupunkty poddano badaniu galwanometrem – niezwykle czułym miernikiem natężenia prądu elektrycznego, którego działanie opiera się na zjawisku magnetoelektrycznym. Eksperyment wykazał, że opór elektryczny akupunktów był niższy niż w innych obszarach, dzięki czemu badaczom udało się precyzyjnie określić miejsce ich występowania. Odkrycie to przyczyniło się do powstania elektroakupunktury, czyli akupunktury, która do lokalizacji i stymulacji akupunktów wykorzystuje elektryczność.

Sukcesem zakończyły się również prowadzone w drugiej połowie XX wieku badania mikroskopowe, które wykazały korelację punktów akupunkturowych z wiązkami nerwów przechodzących przez zewnętrzną płaszczyznę powięzi. Udowodniono również wyższą gęstość receptorów i większą aktywność elektryczną w akupunktach. Na podstawie tych badań powstała teoria powięziowa zaproponowana przez dr. Daniela Keowna, zgodnie z którą punkty akupunkturowe mają być przestrzeniami międzypowięziowymi mogącymi przewodzić prąd elektryczny od narządów do kończyn. Z kolei badanie punktów akupunkturowych z wykorzystaniem tomografii komputerowej wyraźnie pokazało różnice między akupunktami i otaczającymi je tkankami. Co więcej, w innych obszarach ciała nie znaleziono struktur o tak dużej gęstości mikronaczyniowej.

Dzięki prowadzonym przez lata analizom udało się udowodnić istnienie punktów akupunkturowych oraz mechanizmów związanych z wpływem akupunktury na organizm. Mimo sceptycznego nastawienia medycyny zachodniej kolejne odkrycia udowadniają, że tradycyjne metody lecznicze nie powinny być pomijane w leczeniu współczesnych schorzeń.

Aby mieć pewność, że zabieg będzie w pełni bezpieczny, należy korzystać wyłącznie z usług specjalistów z odpowiednimi kwalifikacjami. Najlepszym wyborem jest placówka medyczna specjalizująca się w rehabilitacji funkcjonalnej. Akupunktura znajduje się w ofercie Werakso, gdzie zabiegi przeprowadzane są przez doświadczonego akupunkturzystę z wykształceniem medycznym. Zabiegi kierujemy do wszystkich osób zmagających się z dolegliwościami, takimi jak zwyrodnienie stawów, alergia, nerwica, choroby kręgosłupa, choroby dermatologiczne czy depresja. Szczecin jest siedzibą naszego Centrum Rehabilitacji Funkcjonalnej, w którym prowadzimy też fizjoterapię uroginekologiczną i stosujemy nowoczesne metody neurofizjologiczne. Zapewniamy możliwość konsultacji medycznych z lekarzami różnych specjalizacji oraz pełne bezpieczeństwo podczas przeprowadzanych zabiegów.

Zacznijmy od tego, czym jest ta choroba. Depresja to najczęściej spotykane zaburzenie psychiczne, jest główną przyczyną niesprawności oraz niezdolności do pracy. Jej objawem jest obniżenie nastroju, poważnie zakłócające codzienne życie. Cechuje ją zaburzenia nastroju, brak przyjemności, pesymistyczne myślenie. W przypadku gdy objawy utrzymują się ponad dwa tygodnie i mają wpływ na codzienne funkcjonowanie, możemy podejrzewać depresję. Nie należy jej lekceważyć, często jedynym rozwiązaniem jest podjęcie leczenia.

Przyczyny depresji

Dokładne mechanizmy depresji nie są jeszcze dobrze zrozumiane. Jest wiele czynników, które mogą przyczynić się do zachorowania na depresję:

• trudne sytuacje oraz wydarzenia w życiu, takie jak: zaburzona relacja z rodzicami, traumy (również seksualne), trudne doświadczenia życiowe, śmierć bliskiej osoby, rozpad związku lub utrata pracy;
• myślenie typu “do niczego się nie nadaję” przyczynia się do powstania i utrzymywania stanu depresyjnego,
• podatność na depresję może być uwarunkowana genetycznie, nie każda osoba narażona na trudną sytuację wpadnie w depresję,
• przewlekłe choroby, niepełnosprawność, uzależnienie od substancji odurzających (alkohol, papierosy, narkotyki),
• zaburzone funkcjonowanie mózgu, zaburzenia związane z produkcją hormonów – przez to reakcją organizmu może być wywołanie depresji.